Tahir Iqbal
„Celem moralności jest oczyszczenie serca z rdzy namiętności i urazy aż, niczym czyste lustro, będzie odbijało światło Boga”
Tradycyjne rozumienie religii bazuje na współczuciu, tolerancji i transcendentalnym/metafizycznym połączeniu ludzkiego losu z Boską Istotą. Bóg stworzył człowieka na swój własny obraz i obdarzył go wyjątkowymi cechami, takimi jak miłosierdzie, miłość i dobroć. Ludzka istota została obdarzona odpowiedzialnością reprezentowania Boga na ziemi, jednak nie jako boska inkarnacja. On, Wszechmocny, jest miłosierny, współczujący, kochający i piękny. On należy do wszystkich i cały świat jest Jego rodziną. Bóg jest święty i świętością jest wierzyć w Jego boski plan.
Myśl współczesna zdegradowała pierwotne pokrewieństwo człowieka z Bogiem i świętą tradycją. Z powodu globalizacji zachodniego weltanschauung (światopoglądu) cały świat został zdesakralizowany i zsekularyzowany. Pomysł „globalnego spojrzenia” zniszczył lokalne tradycje, dlatego przywrócenie poczucia świętości w tradycyjnym rozumieniu jest potrzebą naszych czasów. Syed Hossein Nasr, światowej sławy islamski filozof naszych czasów napisał dwie ważne i skłaniające do myślenia książki, “The Need for a Sacred Science and Knowledge” (Potrzeba świętej nauki i wiedzy) i „Knowledge and Sacred” (Wiedza i sacrum). Twierdzi w nich, że każdy człowiek ma w sobie potencjał do poznania tak rzeczywistości jak i świętości. Pisze: „ Świadomość sama w sobie jest dowodem wyższości ducha lub Boskiej Świadomości, której ludzka świadomość jest odbiciem i echem.”
Święta historia przedstawiona w Koranie, księdze Boga, jest nawoływaniem od Ostatecznej Rzeczywistości która pragnie, aby ludzka istota została połączona z Prawdą. Bycie skupionym na Bogu to w tym świecie jedyny cel ludzkiej świadomości i religia jest drogą do tego celu. Doczesne przywiązania wikłają ludzką świadomości w sieć materialnej egzystencji, przez co nietrwałość i efemeryczność egzystencji nie są dla nas widoczne. Centralnym punktem człowieka współczesności jest materia, nie duch. Wielcy prorocy i mędrcy wszystkich wielkich tradycji świata objaśniali znaczenie duchowego połączenia wewnętrznej jaźni z Prawdą/Rzeczywistością.
Budda słusznie zauważył, że na tym świecie istnieje Dukha (cierpienie) i aby osiągnąć nirwanę trzeba odciąć się od jego korzeni. Sednem jego ścieżki środka jest oderwanie.
Prorok Muhammad (saws) nazwał ten świat doczesny lochem dla wierzącego. Ibn Umar powiedział: Wysłannik Boga (saws) chwycił mnie za ramię i powiedział: „Bądźcie w świecie tak, jakbyście byli obcym lub podróżnikiem po ścieżce”.
Imam Ahmad bin Hanbal przekazał, że Prorok (saws) powiedział: „Co mam zrobić z tym doczesnym życiem? Jesteśmy jak podróżny, który zatrzymał się na chwilę pod drzewem, aby odpocząć w cieniu, a następnie ruszyć dalej. „
Kluczem do duchowej świadomości jest Boska miłość i brak przywiązania do doczesności. Jak napisał Rumi:
Miłość pochodzi z nieskończoności i przynależy do wieczności
Poszukiwacz miłości ucieka z łańcuchów narodzin i śmierci
Jutro, kiedy nadejdzie wskrzeszenie
Serce, które nie jest zakochane, nie zda testu
Duchowa błogość i kosmiczny pokój są emanacją wewnętrznej jaźni nasyconej Rzeczywistością. Serce oddzielone od nieczystości, żądzy i materialnej istoty jest jak misa gotowa do napełnienia przez miłosierdzie Wszechmocnego. Prorok Muhammad (saws) powiedział: „Tym, którzy są miłosierni, zostanie okazane miłosierdzie przez Najbardziej Miłosiernego. Bądźcie miłosierni dla istot na ziemi, a Ten, który jest ponad niebiosami, będzie miał miłosierdzie dla was.” Świadomość przyobleczona w Boską Miłość jest zorientowana na cel, tym celem jest ostateczna rzeczywistość.
Naszą tragedią jest, że straciliśmy umiejętność dostrzeżenia niewidzialnego – Wiecznej Prawdy. Wmieszaliśmy się w materializm i straciliśmy poczucie świętości. Rene Guenon, jeden z pionierów prennialistycznej szkoły metafizycznego rozumienia, twierdzi, że kryzys, z którym boryka się współczesny świat, polega na jego niezdolności do rozpoznawania wyższych zasad porządku metafizycznego. Prorocy byli najszczęśliwszymi ludźmi, ponieważ zdali sobie sprawę z ostatecznego „gaya” (celu) istnienia.
Według Imama Ghazalego: „Celem moralności jest oczyszczenie serca z rdzy namiętności i urazy aż, niczym czyste lustro, będzie odbijało światło Boga.” Uniwersalną zasadą życia pełnią miłości i współczucia jest, jak objaśnił to Mistrz Konfucjusz, „nie rób innym tego, czego sam byś nie chciał.” „Ten, kto naprawdę chce być cnotliwy, nie zrobi niczego złego” (Analekty, Konfucjusz). „Cnota to miejsce spotkań, mówi Tage Lindbom, między boską doskonałością, a ludzkim życiem jako ideałem.” Duchowa równowaga jest utrzymana tylko wtedy, kiedy istnieje spójność między duchowym jądrem świadomości, a Pozaświatem. Dla mistyka ezoteryzm jest najbardziej wszechstronną gramatyką jaźni. Mistyczna zasada „ten, kto zna samego siebie zna swojego Pana”, jest kluczową rzeczą, aby osiągnąć wyniesienie w królestwie miłości i świętej świadomości. To „marifa”, bezpośrednie doświadczenie rzeczy. Upaniszadowa tradycja uważa Avidję (ignorancję) za gmach zła, i aby urzeczywistnić zjednościenie z Rzeczywistością, trzeba przypłynąć do kręgu wiedzy.
Tahir Iqbal jest adiunktem studiów islamskich w Wydziale Szkolnictwa Wyższego w Kaszmirze. Jego główne zainteresowania to światowe religie, islamska filozofia i mistycyzm.
